Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Me queda la palabra - Μου απομένει η λέξη.


Blas de Otero

Me queda la palabra

Si he perdido la vida, el tiempo,
todo lo tire como un anillo al agua.
Si he perdido la voz en la maleza,
me queda la palabra .

Si he sufrido la sed, el hambre,
todo lo que era mio y resulto ser nada.
Si he segado las sombras en silencio,
me queda la palabra .

Si abri los ojos para ver el rostro
puro y terrible de mi patria.
Si abri los labios hasta desgarrarmelos,
me queda la palabra.

.
.
.
.
.
Και, για τη μετάφραση...

.
Μου απομένει η λέξη.

Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ' αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Lifehouse - Everything ~ Τα πάντα

Aυτός είναι τα πάντα.....
έδωσε το αίμα Του για εμάς, είμαστε οι "δικοί" Του,
μας αγαπά και μας θέλει κοντά Του.
η ψυχής μας τώρα ποτέ δεν μπερδε'υεται,
ξέρει πως Αυτός είναι η μόνη Αλήθεια...
Το μυαλό μας πέφτει στην πλάνη του σκοτεινού και ύπουλου...
που επειδή έχει νικήθεί απο τον "λαμπερό"μας Φιλό,
θέλει να μας πάρει απο κοντά Του,
για να μας καταστρέψει και για να πονέσει τον Νυμφίο,
τον Φιλό μας, τον Αδερφό μας που τόσο μας αγαπά.....


You are the strength, that keeps me walking.
~είσαι η δύναμη που με κάνει να συνεχίζω.
You are the hope, that keeps me trusting.
~είσαι η ελπίδα που μου γεννά την εμπιστοσύνη.
You are the life, to my soul.
~είσαι η Ζωή της ψυχής μου.
You are my purpose, you're everything.
~είσαι ο σκοπός μου, είσαι τα πάντα.


You calm the storms, and you give me rest.
~Εσύ, γαληνεύεις τις καταιγίδες, και με ξεκουράζεις.
You hold me in your hands, you won't let me fall.
~Εσύ κρατάς το χέρι μου, και δεν με αφήνεις να πέσω.
You still my heart, and you take my breath away.
~Εσύ μου κλέβεις την καρδιά, και μου κοβεί την ανασσα η παρουσία Σου.
Would you take me in? Take me deeper now?
~Θα με δεχτείς μέσα Κύριε; Θα έρθεις βαθύτερα εντός μου;

Cause you're all I want, you're all I need
~Γιατί είσαι ότι θέλω και ότι χρειάζομαι.
You're everything, everything
~είσαι τα πάντα τα πάντα.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

«῾Υμεῖς φίλοι μού ἐστε» (᾿Ιωάννου ιε´ 14)



Τοῦ Μητροπολίτου
Καισαριανῆς, Βύρωνος καί ῾Υμηττοῦ
κ. Δανιήλ
Οἱ ῾Ιεροί Εὐαγγελιστές μᾶς παρέδωσαν μεταξύ ἄλλων τρεῖς βασικές ὁμιλίες τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.
῾Η πρώτη εἶναι ἡ ἐπί τοῦ ῎Ορους ὁμιλία, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στά 5, 6, καί 7 κεφάλαια τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου. Περιέχει τούς νόμους τῆς βασιλείας Του. ᾿Ελέχθη στήν ἔναρξη τῆς δημόσιας δράσεως καί τοῦ κηρύγματος τοῦ Κυρίου μας.
῾Η δεύτερη εἶναι ἡ ἐπί τοῦ ὄρους τῶν ᾿Ελαιῶν, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στά 24 καί 25 κεφάλαια τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου. ᾿Ελέχθη μετά τήν θριαμβευτική εἴσοδο στά ῾Ιεροσόλυμα καί τήν δημόσια σύγκρουση στό Ναό μέ τήν θρησκευτική καί πνευματική ἡγεσία τῶν ᾿Ιουδαίων. ῎Εχει ἔντονο ἐσχατολογικό χαρακτήρα. ᾿Ελέχθη στό τέλος τῆς δημοσίας δράσεώς Του.
῾Η τρίτη εἶναι ἡ ὁμιλία στό ἀνώγειο. ᾿Αναφέρεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή ᾿Ιωάννη στά κεφάλαια 13-16 τοῦ Εὐαγγελίου του. Περιέχει τόν πνευματικό ἀποχαιρετισμό τοῦ Κυρίου καί τίς ὑποθῆκες Του στούς μαθητές Του. ᾿Ελέχθη στό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του.
Μελετώντας τίς τρεῖς αὐτές ὁμιλίες διαπιστώνουμε, ὅτι στήν πρώτη ἡ λέξη πού ἐπαναλαμβάνει ὁ Κύριος εἶναι τό «Μακάριος», στήν δεύτερη ἡ λέξη «ἀγρυπνεῖτε» καί στήν τρίτη ἡ λέξη «φίλοι μου».
῎Ας ἀνέβουμε στόν πνευματικό χῶρο τοῦ ἀνώγειου γιά νά ἀκούσουμε τήν ὁμιλία Του πρός τούς φίλους Του γιά νά μάθουμε καί νά ζήσουμε τούς ὅρους τῆς ὑπέροχης καί ἔξοχης αὐτῆς φιλίας. Νά γίνουμε φίλοι τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ ᾿Αβραάμ, γιά τόν ὁποῖον ἀναφέρει ὁ ᾿Αδελφόθεος ᾿Ιάκωβος ὅτι «ἐκλήθη φίλος τοῦ Θεοῦ» (᾿Ιακώβου β´ 23). ῾Ο Πρόδρομος ἐπίσης ἀπεκλήθη «φίλος τοῦ Νυμφίου» (᾿Ιωάννου γ´ 29). ῾Ο Λάζαρος ὁμοίως (᾿Ιωάννου ια´ 11).
῾Ο Κύριος μᾶς θεωρεῖ φίλους Του.
Στό κέντρο αὐτῆς τῆς ὁμιλίας εἶπε αὐτούς τούς λόγους· «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ. αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς. μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ. ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν. οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν. οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καὶ ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καὶ καρπὸν φέρητε, καὶ ὁ καρπὸς ὑμῶν μένῃ, ἵνα ὅ,τι ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δῷ ὑμῖν. ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (᾿Ιωάννου ιε´ 11-17)
Δηλαδή· «Σᾶς εἶπα αὐτά, ὥστε ἡ χαρά ἡ δική μου νά εἶναι μέσα σας, κι ἡ χαρά σας νά εἶναι ὁλοκληρωμένη. Αὐτή εἶναι ἡ δική μου ἐντολή· νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα. Κανείς δέν ἔχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπό ἐκεῖνον πού θυσιάζει τή ζωή του γιά χάρη τῶν φίλων του. ᾿Εσεῖς, εἶστε φίλοι μου, ἄν κάνετε αὐτά πού σᾶς παραγγέλλω ἐγώ. Δέ σᾶς ὀνομάζω πιά δούλους, γιατί ὁ δοῦλος δέν ξέρει τί κάνει ὁ κύριός του. ᾿Εσᾶς ὅμως σᾶς ὀνόμασα φίλους, γιατί σᾶς ἔκανα γνωστά ὅλα ὅσα ἄκουσα ἀπό τόν Πατέρα μου. Δέ μέ διαλέξατε ἐσεῖς, ἀλλά ἐγώ σᾶς διάλεξα καί σᾶς ὅρισα νά πᾶτε καί νά καρποφορήσετε, κι ὁ καρπός σας νά εἶναι μόνιμος. ῞Ωστε, ὅ,τι ζητήσετε ἀπό τόν Πατέρα, στό ὄνομά μου νά σᾶς τό δώσει. Αὐτή τήν ἐντολή σᾶς δίδω· νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον».

1) ᾿Εάν θεραπεύουμε ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν μας.
Στό ἀνώγειο ὁ Κύριος ἔδωσε ἕνα παράδειγμα καί ἐποπτικό μάθημα μέ τό πλύσιμο τῶν ποδιῶν τῶν μαθητῶν Του. Νίπτω πόδες στή χριστιανική ζωή καί εὐαγγελική γλώσσα σημαίνει θεραπεύω ἀνάγκες. ᾿Από τόν ἄμβωνα μέχρι τήν περιποίηση τοῦ κατάκοιτου ἀδελφοῦ. Γίνεται στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μέ τό πνεῦμα τῆς ταπεινώσεως τοῦ Χριστοῦ. ᾿Από τούς φίλους τοῦ Χριστοῦ. ᾿Εξαιτίας τῆς φιλίας Του. «῞Οτε οὖν ἔνιψε τοὺς πόδας αὐτῶν καὶ ἔλαβε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, ἀναπεσὼν πάλιν εἶπεν αὐτοῖς· Γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν; ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας. ὑπόδειγμα γὰρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε» (᾿Ιωάννου ιγ´ 12-15).
Δηλαδή· «῞Οταν τούς ἔπλυνε τά πόδια, φόρεσε τό ἱμάτιό του, πῆρε πάλι τή θέση του στό τραπέζι καί τούς εἶπε· Καταλαβαίνετε τί ἔκανα σ’ ἐσᾶς; ᾿Εσεῖς μέ φωνάζετε Διδάσκαλε καί Κύριε, καί σωστά τό λέτε, γιατί εἶμαι. ῎Αν, λοιπόν, ἐγώ ὁ Κύριος κι ὁ Διδάσκαλος σᾶς ἔπλυνα τά πόδια, ἔχετε κι ἐσεῖς τήν ὑποχρέωση νά πλένετε ὁ ἕνας τά πόδια τοῦ ἄλλου. Σᾶς ἔδωσα τό παράδειγμα, γιά νά κάνετε κι ἐσεῖς ὅπως ἔκανα κι ἐγώ».

2) ᾿Εάν ἐφαρμόζουμε -ποιοῦμε- αὐτά πού γνωρίζουμε ἀπό τήν διδασκαλία.
Εἶπε· «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ, οὐδὲ ἀπόστολος μείζων τοῦ πέμψαντος αὐτόν. εἰ ταῦτα οἴδατε, μακάριοί ἐστε ἐὰν ποιῆτε αὐτά» (᾿Ιωάννου ιγ´ 16-17).
Δηλαδή· «Σᾶς βεβαιώνω πώς δέν ὑπάρχει δοῦλος ἀνώτερος ἀπό τόν κύριό του, οὔτε ἀπεσταλμένος ἀνώτερος ἀπό ἐκεῖνον πού τόν ἔστειλε. ᾿Εάν τά μάθατε αὐτά, θά εἶστε μακάριοι ἄν τά ἐφαρμόζετε».
Τό μεγάλο μας πρόβλημα. Εἴμαστε γίγαντες στή γνώση καί νάνοι στή πράξη. Γνωρίζουμε, ἀλλά δέν πράττουμε.
῎Ας προσέξουμε τί γράφει στήν ἀρχή τῶν «Πράξεων» ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς. «Τὸν μὲν πρῶτον λόγον ἐποιησάμην περὶ πάντων, ὦ Θεόφιλε, ὧν ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν» (Πράξεις α´ 1).
Δηλαδή· «Στό πρῶτο μου βιβλίο, Θεόφιλε, διηγήθηκα ὅλα ὅσα ὁ ᾿Ιησοῦς ἔκανε καί δίδαξε».
Πρῶτον ἀναφέρει τό «ποιεῖν» καί μετά τό «διδάσκειν».
῾Η ᾿Εκκλησία δέν εἶναι θρησκεία γνώσεων, ἀλλά στάδιο ἀγώνων, μαρτύρων καί ἀθλητῶν.
Εὔχομαι νά πράττουμε ὅλα, ὅσα διδάσκουμε. Νά μή ἀκυρώνουμε μέ τήν ζωή μας αὐτά πού διδάσκουμε.
Διότι ὑπάρχει καί ὁ πνευματικός κίνδυνος τῆς ἀπειλῆς «ὁ γνοὺς καὶ μὴ ποιήσας, δαρήσεται πολλάς» (Λουκᾶ ιβ´ 47).

3) ᾿Εάν τηροῦμε τίς ἐντολές Του.
«᾿Εὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (᾿Ιωάννου ιδ´ 14).
῎Ας ἐμβαθύνουμε στό νόημα αὐτοῦ τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου μας μέ τήν βοήθεια μιᾶς ἄλλης πρακτικῆς, ἑνός ἄλλου παραδείγματος. ῞Ενας ἄνθρωπος δέν ἀγαπᾶ τά λουλούδια. ῞Ομως ἕνας φίλος του τοῦ ἄφησε ἐπειδή θά ἔφευγε σέ ταξίδι μιά ἀγαπημένη γλάστρα νά τήν ποτίζει μέχρι νά γυρίσει. Ποτίζει τήν γλάστρα, τήν προσέχει καί τήν περιποιεῖται, ἄν καί δέν ἀγαπᾶ τά λουλούδια, γιά χάρη τοῦ φίλου του.
Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἔστω καί ἄν δέν καταλαβαίνουμε ἐν τούτοις τηροῦμε τίς ἐντολές Του, ἐπειδή εἴμαστε φίλοι Του.
Μ’ αὐτό τόν τρόπο ἀποδεικνύουμε καί ἐπιβεβαιώνουμε ὅτι ἀγαπᾶμε τόν Κυριό μας.
«ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐντέλλομαι ὑμῖν» (᾿Ιωάννου ιε´ 14).

4) ᾿Εάν ἀγαπᾶμε τούς λόγους Του.
Εἶπε· «ὁ μὴ ἀγαπῶν με τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ· καὶ ὁ λόγος ὃν ἀκούετε οὐκ ἔστιν ἐμός, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με πατρός» (᾿Ιωάννου ιδ´ 24).
᾿Εξομολογεῖται ὁ Ψαλμωδός·
«Πόσο ἀγαπῶ τόν νόμο σου. ῞Ολη τήν ἡμέρα εἶναι αὐτός ὁ στοχασμός μου εἶναι αὐτή ἡ μελέτη μου» (Ψαλμός ριθ´ στ. 97).
᾿Εμεῖς;
Μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Φίλος μας, μᾶς βεβαιώνει, μᾶς ὑπόσχεται, μᾶς ἐξηγεῖ, μᾶς παρηγορεῖ.
᾿Εμεῖς ἀναζητᾶμε αὐτή τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Φίλο μας; Μελετᾶμε; ᾿Αγαπᾶμε; Τηροῦμε τόν λόγο Του;

5) ᾿Εάν εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του.
Διαβάζουμε στά ὀκτώ πρῶτα ἐδάφια τοῦ δεκάτου πέμπτου κεφαλαίου τοῦ κατά ᾿Ιωάννην Εὐαγγελίου λόγους τοῦ Κυρίου μας· «᾿Εγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ. ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν. μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται. ἐὰν μείνητε ἐν ἐμοὶ καὶ τὰ ῥήματά μου ἐν ὑμῖν μείνῃ, ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν. ἐν τούτῳ ἐδοξάσθη ὁ πατήρ μου, ἵνα καρπὸν πολὺν φέρητε, καὶ γενήσεσθε ἐμοὶ μαθηταί» (᾿Ιωάννου ιε´ 1-8).
Δηλαδή· «᾿Εγώ εἶμαι τό ἀληθινό κλῆμα, κι ὁ πατέρας μου εἶναι ὁ ἀμπελουργός. Κάθε κληματόβεργα πάνω μου πού δέν κάνει καρπό τήν κόβει. Καί κάθε κληματόβεργα πού κάνει καρπό τήν κλαδεύει, γιά νά καρποφορήσει περισσότερο. ᾿Εσεῖς εἶστε κιόλας κλαδεμένοι καί καθαροί ἐξαιτίας ὅσων σᾶς ἐδίδαξα. Μείνετε ἑνωμένοι μαζί μου. Τότε θά εἶμαι κι ἐγώ ἑνωμένος μαζί σας. ῞Οπως ἡ κληματόβεργα δέν μπορεῖ νά καρποφορήσει ἀπό μόνη της, ἄν δέν εἶναι ἑνωμένη μέ τό κλῆμα, τό ἴδιο κι ἐσεῖς ἄν δέν μείνετε ἑνωμένοι μαζί μου. ᾿Εγώ εἶμαι τό κλῆμα, ἐσεῖς οἱ κληματόβεργες. ᾿Εκεῖνος πού μένει ἑνωμένος μαζί μου κι ἐγώ μαζί του, αὐτός κάνει ἄφθονο καρπό, γιατί χωρίς ἐμένα δέν μπορεῖτε τίποτε νά κάνετε. ῎Αν κάποιος δέν μένει ἑνωμένος μαζί μου, θά τόν πετάξουν ἔξω σάν τήν κληματόβεργα, καί θά ξεραθεῖ. Τίς βέργες αὐτές τίς μαζεύουν, τίς ρίχνουν στή φωτιά, καί καίγονται. ῎Αν μείνετε ἑνωμένοι μαζί μου κι ἄν τά λόγια μου μείνουν ζωντανά μέσα σας, ὅ,τι θελήσετε ζητῆστε το καί θά σᾶς δοθεῖ. Μέ αὐτόν τόν τρόπο φανερώνεται ἡ δόξα τοῦ Πατέρα μου· ὅταν ἐσεῖς κάνετε ἄφθονο καρπό κι ἀποδειχθεῖτε ἔτσι μαθητές μου».
Μέ τήν εἰκόνα αὐτή ὁ Κύριος τονίζει τήν ἀλήθεια, ὅτι πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι ὀργανικά μαζί Του ὡς φίλοι Του.
῾Η ποιότητα καί ὁ χαρακτήρας αὐτῆς τῆς ἑνώσεως ἀρχίζει μέ τήν ταυτότητα τοῦ θελήματος ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ διά τῶν Μυστηρίων καί τελειοῦται ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» (᾿Εφεσίους γ´ 18).

6) ᾿Εάν μένουμε μέχρι τέλους στήν ἀγάπη αὐτή καί δέν τήν διακόπτουμε.
Εἶπε «ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼς ἐγὼ τὰς ἐντολὰς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ» (᾿Ιωάννη ιε´ 10).
῾Υπάρχει ἕνας κίνδυνος, ἡ φιλία μας νά διακοπεῖ, ἡ ἀγάπη μας νά μειωθεῖ. ᾿Αγαπᾶμε ἀνθρώπινα. Κουραζόμαστε. Λέμε «φτάνει πιά. Δέν ἀντέχω ἄλλο».
῾Ο ὑπέροχος Φίλος μας ὅμως δέν ἀγαπάει ἀνθρώπινα, ἀγαπᾶ θεϊκά.
Μᾶς τό παραδίδει, τό μαρτυρεῖ, ὁ εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης· «Πρὸ δὲ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα εἰδὼς ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐλήλυθεν αὐτοῦ ἡ ὥρα ἵνα μεταβῇ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου πρὸς τὸν πατέρα, ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς» (᾿Ιωάννου ιγ´ 1).
Αὐτό σημαίνει μένω ἐν τῇ ἀγάπῃ μέχρι τέλους.
῾Ο ἀπόστολος Παῦλος ἐξυμνεῖ αὐτή τήν πιστότητα καί παραμονή στήν ἀγάπη μέ τούς ἑξῆς λόγους του· «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ’ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα, οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμαίους η´ 35-39).
Δηλαδή· «Τί, λοιπόν, μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς; Μήπως τά παθήματα, οἱ στενοχώριες, οἱ διωγμοί, ἡ πείνα, ἡ γύμνια, οἱ κίνδυνοι ἤ ὁ μαρτυρικός θάνατος; Σύμφωνα μέ τήν Γραφή· γιά σένα πεθαίνουμε ὅλη τήν ἡμέρα. Μᾶς μεταχειρίζονται σάν πρόβατα πού τά πᾶνε γιά σφαγή. ᾿Εμεῖς ὅμως ὑπερνικοῦμε μέσα ἀπό ὅλες τίς δυσκολίες μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς ἀγάπησε. Κι εἶμαι πραγματικά βέβαιος πώς οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἄλλες οὐράνιες δυνάμεις οὔτε παρόντα οὔτε μέλλοντα οὔτε κάτι ἄλλο εἴτε στόν οὐρανό εἴτε στόν ἄδη οὔτε κανένα ἄλλο δημιούργημα θά μπορέσουν ποτέ νά μᾶς χωρίσουν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς, ὅπως φανερώθηκε στό πρόσωπο τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας».
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιγνάτιος ὁ θεοφόρος
«Παρακαλῶ ὑμᾶς, μή εὔνοια ἄκαιρος γένησθέ μοι. ῎Αφετέ με θηρίων εἶναι βοράν, δι’ ὧν ἔστιν Θεοῦ ἐπιτυχεῖν. Σῖτός εἰμι Θεοῦ, καί δι’ ὀδόντων θηρίων ἀλήθομαι, ἵνα καθαρὸς ἄρτος εὑρεθῶ τοῦ Χριστοῦ...
᾿Οναίμην τῶν θηρίων τῶν ἐμοί ἡτοιμασμένων, καὶ εὔχομαι σύντομά μοι εὑρεθῆναι ἅ καὶ κολακεύσω, συντόμως με καταφαγεῖν, οὐχ ὥσπερ τινῶν δειλαινόμενα οὐχ ἥψαντο. Κἄν αὐτά δέ ἑκόντα μή θελήσῃ, ἐγώ προσβιάσομαι. Συγνώμην μοι ἔχετε... μηδέν με ζηλώσαι τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων, ἵνα ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐπιτύχω. Πῦρ καί σταυρός, θηρίων τε συστάσεις, ἀνατομαί, διαιρέσεις, σκορπισμοί ὀστέων, συγκοπή μελῶν, ἀλεσμοί ὅλου τοῦ σώματος, κακαί κολάσεις τοῦ διαβόλου ἐπ’ ἐμέ ἐρχέσθωσαν, μόνον ἵνα ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐπιτύχω.
Οὐδέν μοι ὠφελήσει τά τερπνά τοῦ κόσμου, οὐδέ αἱ βασιλεῖαι τοῦ αἰῶνος τούτου· καλόν μοι ἀποθανεῖν διά Χριστόν ᾿Ιησοῦν ἤ βασιλεύειν τῶν περάτων τῆς γῆς... ᾿Εκεῖνον ζητῶ, τόν ὑπέρ ἡμῶν ἀποθανόντα· ἐκεῖνον θέλω, τόν δι’ ἡμᾶς ἀναστάντα. Συγγνωτέ μοι, ἀδελφοί, μή ἐμποδίσητέ μοι ζῆσαι. Μή θελήσητέ με ἀποθανεῖν· τοῦ Θεοῦ θέλοντά εἶναι, κόσμῳ μὴ χαρίσησθε μηδὲ ὕλῃ ἐξαπατήσετε. ῎Αφετέ με καθαρόν φῶς λαβεῖν. ᾿Εκεῖ παραγενόμενος, ἄνθρωπος ἔσομαι» (᾿Ιγνατίου Θεοφόρου, ᾿Επιστολή πρός Ρωμαίους, Β.Ε.Π.Ε.Σ. 2, Λ 275-276).
Μετάφρασι· «Σᾶς παρακαλῶ, νά μή δείξετε ἄκαιρα τά εὐνοϊκά γιά μένα αἰσθήματά σας. ᾿Αφῆστε με νά εἶμαι τροφή τῶν θηρίων, μέ τήν βοήθεια τῶν ὁποίων εἶναι δυνατόν νά ἐπιτύχω τήν συνάντηση μέ τόν Θεό. Εἶμαι σιτάρι τοῦ Θεοῦ καί μέ τά δόντια τῶν θηρίων ἀλέθωμαι, γιά νά εὑρεθῶ καθαρός ἄρτος τοῦ Χριστοῦ... Εἴθε νά χαρῶ τά θηρία, πού ἔχουν ἑτοιμασθεῖ γιά μένα, τά ὁποῖα σύντομα νά εὑρεθοῦν κοντά μου, τά ὁποῖα καί θά κολακεύσω, νά μέ καταφάγουν σύντομα, γιά νά μή συμβεῖ καί σέ μένα ὅ,τι συνέβη σέ μερικούς, τούς ὁποίους δέν ἄγγισαν ἀπό δειλία. Καί ἐάν αὐτά δέν θέλουν, ἐγώ θά τά ἀναγκάσω. Παρακαλῶ νά μέ συγχωρήσετε· ἐγώ γνωρίζω τί εἶναι συμφέρον σ’ ἐμέ· εἴθε τίποτε νά μή προσπαθήσω μέ ζῆλο νά ἀποκτήσω ἀπό τά ὁρατά καί τά ἀόρατα, γιά νά ἐπιτύχω μόνο τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό. ῾Η φωτιά καί ὁ σταυρός καί οἱ συναντήσεις τῶν θηρίων, οἱ διαμελισμοί, διαχωρισμοί, οἱ διασκορπισμοί τῶν ὀστῶν, οἱ κατατμήσεις τῶν μελῶν, τά ἀλέσματα (ἡ συντριβή) ὁλόκληρου τοῦ σώματος, οἱ κακές κολάσεις τοῦ διαβόλου ἄς ἔλθουν ἐναντίον μου, μόνο καί μόνο, γιά νά συναντήσω τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό.
Σέ τίποτε δέν θά μέ ὠφελήσουν τά τερπνά πράγματα τοῦ κόσμου, οὔτε οἱ βασιλεῖες τοῦ αἰώνα αὐτοῦ· εἶναι καλό γιά μένα νά ἀποθάνω πρός χάρη τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ παρά νά εἶμαι βασιλέας τῆς γῆς. Ζητῶ ᾿Εκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἀπέθανε γιά μᾶς· θέλω ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἀναστήθηκε γιά μᾶς· νά μέ συγχωρῆτε, ἀδελφοί, νά μή μέ ἐμποδίσετε νά φθάσω στήν ζωή. Νά μή θελήσετε νά ἀποθάνω. Μή προσφέρετε στόν κόσμο ἐμένα, ὁ ὁποῖος θέλω νά ἀνήκω στόν Θεό, οὔτε νά μέ ἐξαπατήσετε μέ ὑλικές ἀπολαύσεις. ᾿Αφῆστε με νά λάβω καθαρό φῶς. ῞Οταν φθάσω ἐκεῖ, θά εἶμαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

7) ᾿Εάν ἀγαπᾶμε ἀλλήλους.
«Αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς» (᾿Ιωάννου ιε´ 12).
῾Ο Κύριος ζητεῖ νά εἴμαστε φίλοι καί μέ ᾿Εκεῖνον καί μέ ὅλους τούς δικούς Του φίλους.
Τό φοβερό ἐνδεχόμενο εἶναι νά μήν ὑπάρχει ἀγάπη μεταξύ τῶν δικῶν Του. Νά εἶναι ὑποτονική, ψυχρή, ἐθιμοτυπική.
῎Ας προσέξουμε καί τούς ἄλλους λόγους.
«Πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ σε ἔγνων, καὶ οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. Καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ, κἀγὼ ἐν αὐτοῖς» (᾿Ιωάννου ιζ´ 25-26).
Δηλαδή· «Δικαιοκρίτη Πατέρα, ὁ κόσμος δέ σέ γνώρισε. ἐνῶ ἐγώ σέ γνώρισα, κι αὐτοί ἀναγνώρισαν πώς μ’ ἔστειλες ἐσύ. Τούς ἔμαθα ποιός εἶσαι καί θά συνεχίσω νά τούς τό μαθαίνω, ὥστε νά εἶναι μέσα τους ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποία μέ ἀγάπησες, ὅπως κι ἐγώ θά εἶμαι μαζί τους».
Σχόλιο
῾Η γνῶσι αὐξάνει, δένει τήν ἀγάπη.

8) ῾Η φιλία -ἡ ἀγάπη- ὁδηγεῖ στήν ἑνότητα.
῾Ενωμένοι μοιραζόμαστε τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.
῾Ο Κύριος στήν ᾿Αρχιερατική προσευχή Του πολλές φορές ἀναφέρθηκε στήν ἑνότητά Του μέ τόν Πατέρα καί τούς μαθητές Του πού εἶναι ἑνότητα καί τῶν μαθητῶν μεταξύ τους.
«Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» (᾿Ιωάννου ιζ´ 20-23).
Δηλαδή· «Προσεύχομαι ὄχι μόνο γι αὐτούς ἀλλά καί γιά ἐκείνους πού μέ τό κήρυγμα αὐτῶν θά πιστεύουν σ’ ἐμένα, ὥστε νά εἶναι ὅλοι ἕνα, ὅπως ἐσύ, Πατέρα, εἶσαι ἑνωμένος μ’ ἐμένα κι ἐγώ μ’ ἐσένα· νά εἶναι κι αὐτοί ἑνωμένοι μ’ ἐμᾶς, κι ἔτσι ὁ κόσμος νά πιστέψει ὅτι μ’ ἔστειλες ἐσύ. Κι ἐγώ τήν δόξα πού μοῦ ἔδωσες τήν ἔδωσα σ’ αὐτούς, γιά νά εἶναι ἕνα μεταξύ τους, ὅπως ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα. ᾿Εγώ ἑνωμένος μαζί τους κι ἐσύ ἑνωμένος μαζί μου, ὥστε ν’ ἀποτελοῦν μιά τέλεια ἑνότητα, κι ἔτσι ὁ κόσμος νά τό καταλαβαίνει ὅτι μ’ ἔστειλες ἐσύ κι ὅτι τούς ἀγάπησες ὅπως ἀγάπησες ἐμένα».
Συμπέρασμα.
Εἴμαστε φίλοι τοῦ Χριστοῦ, ἐάν
νίπτουμε ἀλλήλων τούς πόδας
πράττουμε αὐτά πού μᾶς ἐδίδαξε ὁ Χριστός
τηροῦμε τίς ἐντολές Του
μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του
παραμένουμε στήν ἀγάπη
ἀγαπᾶμε τούς ἀδελφούς μας
τηροῦμε τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Scorpions - Humanity (video+slideshow)

τα αγάλματα είναι εκείνοι που έμειναν άφωνοι μπροστά σε τόση δυστυχία-

και θυμήθηκα που σηκώθηκα με λάμποντα μάτια, κι αν έβρισκα τι να πώ, θα είχα σώσει τον κόσμο.

Ολοι θα φύγουμε....

και τα φαντάσματα της ζωής μας θα μας αναζητούν τρέχοντας μές στην νύχτα.....

Γι αυτό σας λέω, ας κοιτάξουμε την ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια μιάς και δεν ήταν ποτέ πραγματική........

Αν θέλεις να λέγεσαι ανθρωπος,ξύπνιος ή ευλογημένος.......

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες -μα ούτε βήμα πίσω.


Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄ τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου,
την αγαπημένη ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα
της αγάπης σου
να την ακούς να λέει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι
ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου
και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο
τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία,
τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων
που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
~πείρα αιώνων...
Γι' αυτό σου λέω, μην κοιμάσε: είναι επικίνδυνο.
Μην ξυπνάς: θα μετανιώσεις.....
~Ευλογία~
Καλότυχοι εκείνοι που δεν γνώρησαν τον εαυτό τους,
ανδρείοι εκείνοι που αποσιώπησαν την αθωότητα τους,
μα ... ευλογημένοι αυτοί που τα έδωσαν όλα κι ύστερα κοίταξαν ένα άστρο σαν την μόνη ανταπόδοση._

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

my Jesus

Ήμουν επίμονο φυτό Κύριε, όπου και να με έριχνες έπιανα.
Έλα όμως που τα χώμματα που με πήγαινε ο Άνεμος ήταν είτε
στεγνά, είτε μουχλασμένα, έιτε βραχώδει.

Έπερνα λοιπόν και εγώ τις ριζούλες μου
και έβγαινα στο ξέφωτο να με πάρει ο έπομενος Άνεμος.
Κοιτούσα ψήλα στον Ουρανό και έλεγα κλαψιάρικα,
Πατερούλη κάνε αυτή τη φορά να ριζώσω καλά.

Σε ένα τέτοιο ξέφωτο με βρήκε ένα πρωί μια Λάμψη
και μου ψιθύρησε, στάσου έδω μικρούλα μου,
Ο ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ...ΕΧΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

Ήταν πολύ γλύκιά και καλούλα η Λάμψη και την πίστεψα.
Έτσι μετά απο λίγο κατέφθασε ένας Άνεμος γλυκίς, Ήπιος , Ζεστός σαν καλοκαίρι.
Χαίδεψε τις ρίζες μου με τόση Αγάπη!!

**Με περίμενες, ρώτησε.
*Ναί, αποκρίθηκα, η λάμψη μου έιπε για Έσενα.
**Ευλογημένη να έιναι, είπε, είσαι έτοιμη λοιπόν;
*Δέν θα μου πείς το όνομά Σου , είπα γεμάτη αγωνία.
**εγω ειμι, το φως του κοσμου ο ακολουθων εμοι ου μη περιπατηση εν τη σκοτια αλλ εξει το φως της ζωης ...
Με καθήλωσε η απάντηση , μα είχα μία τελευταία ερώτηση ....
*Οι ρίζες μου ε΄χουν ταλαιπωρηθεί πολύ, ένα μικρό κομμάτι γής έχεις για εμένα;
**Όλη την γή έχω για σ'ένα, διατί όλη η γή είναι κομμάτι σου και εσύ κομμάτο της, Έτοιμη;
*Ναί, αποκρίθηκα γεμάτη χαρά και ένα δάκρυ ευτυχίας κύλησε.

Ένα πουπουλένιο συννεφάκι με τύληξε μέσα του και με πήγε σε έναν Φωτεινό κήπο.
Λίγες ημέρες αργότερα πέρασε να με δεί Εκείνος ο Άνεμος, είσαι καλά , με ρώτησε!!!

Ακόμη ένα δάκρυ έτρεξε, και ένα κόμπος ευτυχίας επνηξέ τον λαιμό μου, κατάφερα τελικά να ψελλήσω.......

Σε ευχαριστώ, που με έφερες πίσω στο Σπίτι.

Κι Αυτός χαμογέλασε και φίλησε ένα απο τα πέταλα μου, και θέριεψα με μιάς και ομόρφυνα και έγινα επι τέλους εγώ, έσυ , εμείς.

Τώρα πιά πατώντας γερά στις ριζούλες μου, θέλω μόνο να ευχαριστήσω τα Αδύναμα χωριάφια , που με έκαναν να φεύγω και έτσι βρέθηκα στο κατάλληλο ξέφωτο.
Θέλω επείσης εάν με ακούει να ευχαριστήσω και την Λάμψη, γαι την Υπέροχη συμβουλή της.

Με Αγάπη για όλα τα ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ της γής


ΣΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΜΕ ΕΣΩΣΕΣ ....
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΟΥ....
ΣΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΑΓΓΙΞΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΕΣ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΥ...
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΘΑΡΗΣΕΣ ΚΑΙ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ...

ΠΙΣΤΑ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ....
ΜΑ ΣΑΝ Η ΜΑΥΡΗ ΩΡΑ ...ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΠΡΑΞΩ......
ΣΕ ΠΗΡΑΝ ΗΛΙΕ ΜΟΥ..ΜΑΚΡΥΑ ΜΑΣ...

ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΣΕ ΠΗΓΑΝΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ...
ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΒΡΗΚΑΝ ΕΝΟΧΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ OI ΑΜΑΡΤΙΕΣ...
ΚΑΙ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟ ΣΕ ΒΑΛΑΝΕ ....
ΚΑΙ ΕΥΦΡΑΝΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ....

ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΟΝΟ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ...
ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΖΗΤΟΥΣΕΣ....
ΚΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΠΝΟΗ ΜΕ ΒΡΗΚΕ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.....
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΓΙΝΑΝ ΑΙΜΑΤΑ...
Η ΗΤΑΝ ΑΙΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ;....

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ, ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗ...
ΠΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ...
ΜΑ ΣΑΝ ...ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΗΚΩΘΗΚΕΣ ...
ΜΑΣ ΕΙΠΕΣ ΜΗΝ ΛΥΓΑΤΕ....
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ
ΣΤΗΝ ΓΗ ΘΕ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ......

ΠΡΟΣΜΕΝΩ ΣΕ ΑΓΝΟΤΗΤΑ...
ΠΡΟΣΜΕΝΩ ΣΕ ΑΡΝΙΟ.....
ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΣΟΥ ΝΑ ΡΘΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ...
ΝΑ ΑΓΑΛΙΑΣΟΥΝ ΟΛΑ......




Ροή, του εντός μου,
παλμός του κόσμου.
Η πρώτη ηλιαχτίδα
Της νέας μου Ζωής,
Που σέβεται το χτές μου,
Μα στα μονοπάτια της λήθης,
Της πλάνης, της φθοράς …..
Δεν γυρνά.
Άγγελος δικός μου,
Άνεμος Νοτιάς,
Γλάρος τον ουρανό σκίζει,
Στην γη αναπαύετε,
Στην θάλασσα βουτά για να τραφεί,
Και ο Ήλιός πυρώνει τα λευκά φτερά του.
Και όταν από τον Δέντρο της κατάρας
η μάνα μου έφαγε, εγώ φοβήθηκα,
και τρύπωσα στις ρίζες του Δέντρου της Ζωής…
με δάκρυα το πότιζα,
κι αυτό με τον αέρα να χαϊδεύει τα φύλα του ,
μου σιγοτραγουδούσε να κοιμηθώ.
Και, πέρναγαν τα χρόνια, κυλούσε ο ποταμός,
Και εγώ κρυμμένη ,
αυτόν που τραγουδούσε δεν έβγαινα να δώ…
μια χρυσοκέντητη αυγή,
σταμάτησε να τραγουδά και είπε…
«βγες, μεγάλωσες πια,
ένα με τις ρίζες μου έγινες,
κοίτα γύρω τα πουλιά, τα αστέρια, τα νερά …..»
βγήκα δειλά, και είδα τόση ομορφιά….
«Πόσο όμορφη είναι η πλάση,
Πόσο όμορφος και Εσύ,
Ήταν κρίμα που κρυβόμουν από Εσένα μια ζωή…»
«Μα μικρή μου, στην αγκαλιά μου κρυβόσουν,
Εγώ ήμουν πάντα εκεί,
Σαν έτρεμες τις νύχτες,
ή σαν γελούσες την αυγή,
Ήμουν και θα είμαι πάντα εκεί!»


~ * ~    ~*~   ~*~

HE S GOT THE WHOLE WORLD IN HIS HANDS.

http://www.youtube.com/watch?v=nG-zoopwV_I

Γ. ΑΓΓΕΛΑΚΑς & Ν. ΒΕΛΙΩΤΗς_Ο ΚΟΣΜΟς ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ



ο κοσμος μου θυμιζει
γραναζι που γυριζει
χωρις να ξερει γιατι
γραναζι που γυριζει
που ξεφυσαει και τριζει
σα μια τρελη μηχανη
κι οταν δε με οριζει
με κυνηγαειμε βριζει
μα εγω το σκαω σα παιδι
ο κοσμος που βουιζει
παλευονας να κρυψει
τη νεκρικη του σιωπη