my Jesus

Ήμουν επίμονο φυτό Κύριε, όπου και να με έριχνες έπιανα.
Έλα όμως που τα χώμματα που με πήγαινε ο Άνεμος ήταν είτε
στεγνά, είτε μουχλασμένα, έιτε βραχώδει.

Έπερνα λοιπόν και εγώ τις ριζούλες μου
και έβγαινα στο ξέφωτο να με πάρει ο έπομενος Άνεμος.
Κοιτούσα ψήλα στον Ουρανό και έλεγα κλαψιάρικα,
Πατερούλη κάνε αυτή τη φορά να ριζώσω καλά.

Σε ένα τέτοιο ξέφωτο με βρήκε ένα πρωί μια Λάμψη
και μου ψιθύρησε, στάσου έδω μικρούλα μου,
Ο ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ...ΕΧΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

Ήταν πολύ γλύκιά και καλούλα η Λάμψη και την πίστεψα.
Έτσι μετά απο λίγο κατέφθασε ένας Άνεμος γλυκίς, Ήπιος , Ζεστός σαν καλοκαίρι.
Χαίδεψε τις ρίζες μου με τόση Αγάπη!!

**Με περίμενες, ρώτησε.
*Ναί, αποκρίθηκα, η λάμψη μου έιπε για Έσενα.
**Ευλογημένη να έιναι, είπε, είσαι έτοιμη λοιπόν;
*Δέν θα μου πείς το όνομά Σου , είπα γεμάτη αγωνία.
**εγω ειμι, το φως του κοσμου ο ακολουθων εμοι ου μη περιπατηση εν τη σκοτια αλλ εξει το φως της ζωης ...
Με καθήλωσε η απάντηση , μα είχα μία τελευταία ερώτηση ....
*Οι ρίζες μου ε΄χουν ταλαιπωρηθεί πολύ, ένα μικρό κομμάτι γής έχεις για εμένα;
**Όλη την γή έχω για σ'ένα, διατί όλη η γή είναι κομμάτι σου και εσύ κομμάτο της, Έτοιμη;
*Ναί, αποκρίθηκα γεμάτη χαρά και ένα δάκρυ ευτυχίας κύλησε.

Ένα πουπουλένιο συννεφάκι με τύληξε μέσα του και με πήγε σε έναν Φωτεινό κήπο.
Λίγες ημέρες αργότερα πέρασε να με δεί Εκείνος ο Άνεμος, είσαι καλά , με ρώτησε!!!

Ακόμη ένα δάκρυ έτρεξε, και ένα κόμπος ευτυχίας επνηξέ τον λαιμό μου, κατάφερα τελικά να ψελλήσω.......

Σε ευχαριστώ, που με έφερες πίσω στο Σπίτι.

Κι Αυτός χαμογέλασε και φίλησε ένα απο τα πέταλα μου, και θέριεψα με μιάς και ομόρφυνα και έγινα επι τέλους εγώ, έσυ , εμείς.

Τώρα πιά πατώντας γερά στις ριζούλες μου, θέλω μόνο να ευχαριστήσω τα Αδύναμα χωριάφια , που με έκαναν να φεύγω και έτσι βρέθηκα στο κατάλληλο ξέφωτο.
Θέλω επείσης εάν με ακούει να ευχαριστήσω και την Λάμψη, γαι την Υπέροχη συμβουλή της.

Με Αγάπη για όλα τα ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ της γής

ΣΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΜΕ ΕΣΩΣΕΣ ....
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΟΥ....
ΣΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΑΓΓΙΞΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΕΣ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΥ...
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΘΑΡΗΣΕΣ ΚΑΙ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ...

ΠΙΣΤΑ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ....
ΜΑ ΣΑΝ Η ΜΑΥΡΗ ΩΡΑ ...ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΠΡΑΞΩ......
ΣΕ ΠΗΡΑΝ ΗΛΙΕ ΜΟΥ..ΜΑΚΡΥΑ ΜΑΣ...

ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΣΕ ΠΗΓΑΝΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ...
ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΒΡΗΚΑΝ ΕΝΟΧΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ OI ΑΜΑΡΤΙΕΣ...
ΚΑΙ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟ ΣΕ ΒΑΛΑΝΕ ....
ΚΑΙ ΕΥΦΡΑΝΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ....

ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΟΝΟ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ...
ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΖΗΤΟΥΣΕΣ....
ΚΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΠΝΟΗ ΜΕ ΒΡΗΚΕ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.....
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΓΙΝΑΝ ΑΙΜΑΤΑ...
Η ΗΤΑΝ ΑΙΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ;....

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ, ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗ...
ΠΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ...
ΜΑ ΣΑΝ ...ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΗΚΩΘΗΚΕΣ ...
ΜΑΣ ΕΙΠΕΣ ΜΗΝ ΛΥΓΑΤΕ....
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ
ΣΤΗΝ ΓΗ ΘΕ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ......

ΠΡΟΣΜΕΝΩ ΣΕ ΑΓΝΟΤΗΤΑ...
ΠΡΟΣΜΕΝΩ ΣΕ ΑΡΝΙΟ.....
ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΣΟΥ ΝΑ ΡΘΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ...
ΝΑ ΑΓΑΛΙΑΣΟΥΝ ΟΛΑ......

Ροή, του εντός μου,
παλμός του κόσμου.
Η πρώτη ηλιαχτίδα
Της νέας μου Ζωής,
Που σέβεται το χτές μου,
Μα στα μονοπάτια της λήθης,
Της πλάνης, της φθοράς …..
Δεν γυρνά.
Άγγελος δικός μου,
Άνεμος Νοτιάς,
Γλάρος τον ουρανό σκίζει,
Στην γη αναπαύετε,
Στην θάλασσα βουτά για να τραφεί,
Και ο Ήλιός πυρώνει τα λευκά φτερά του.
Και όταν από τον Δέντρο της κατάρας
η μάνα μου έφαγε, εγώ φοβήθηκα,
και τρύπωσα στις ρίζες του Δέντρου της Ζωής…
με δάκρυα το πότιζα,
κι αυτό με τον αέρα να χαϊδεύει τα φύλα του ,
μου σιγοτραγουδούσε να κοιμηθώ.
Και, πέρναγαν τα χρόνια, κυλούσε ο ποταμός,
Και εγώ κρυμμένη ,
αυτόν που τραγουδούσε δεν έβγαινα να δώ…
μια χρυσοκέντητη αυγή,
σταμάτησε να τραγουδά και είπε…
«βγες, μεγάλωσες πια,
ένα με τις ρίζες μου έγινες,
κοίτα γύρω τα πουλιά, τα αστέρια, τα νερά …..»
βγήκα δειλά, και είδα τόση ομορφιά….
«Πόσο όμορφη είναι η πλάση,
Πόσο όμορφος και Εσύ,
Ήταν κρίμα που κρυβόμουν από Εσένα μια ζωή…»
«Μα μικρή μου, στην αγκαλιά μου κρυβόσουν,
Εγώ ήμουν πάντα εκεί,
Σαν έτρεμες τις νύχτες,
ή σαν γελούσες την αυγή,
Ήμουν και θα είμαι πάντα εκεί!»


~ * ~    ~*~   ~*~

HE S GOT THE WHOLE WORLD IN HIS HANDS.

http://www.youtube.com/watch?v=nG-zoopwV_I